Open je ogen naar een wereld die je nog niet eerder zag. Open je hart voor de liefde die je nog niet eerder hebt ervaren. Open je armen voor alle ervaringen waar je nog geen weet van hebt. Open je schoot voor het innerlijke kind wat bescherming nodig heeft.
Mooie raakbare vrouw, ik ben klaar voor jou, je bent zo welkom.
Vanmorgen stond ik weer eens in de sportschool. Achter elkaar bleven er maar negatieve gedachten komen. Elke keer weer het beste van mezelf geven om fysiek klaar te zijn voor de Kilimanjaro, mezelf blijven motiveren om mezelf te blijven voeden. Een aantal doelen zijn behaald nu, wat geweldig is, en er is nog zoveel meer te doen. Ik heb het koud, mijn knieën doen pijn, ik moet een nieuwe balans zoeken met mijn voeding nu ik weer meer dingen mag eten, ik heb niet altijd meer zin om te sporten. Wil ik nog wel verder afvallen, jeetje wat is die training zwaar, mensen begrijpen echt niet hoe zwaar het is. Ik kan dit echt niet, waarom wil ik dit eigenlijk? Ik moet nog een lijst maken met alle benodigdheden en o ja ik moet vaccinaties halen. Ik wordt al misselijk als ik er alleen maar aan denk. Zal ik stoppen? Een hoop bullshit en gezeik...
En toch laat ik het er zijn want blijkbaar zit er iets dwars. Waar het wel over gaat? Over een laag die veel dieper zit. Dat ik me ervan bewust ben geworden dat mijn hart gesloten is. Ik heb zoveel liefde en warmte om me heen, maar ik laat het gewoon niet binnen. Omdat dat nog te bedreigend voelt, ik geen idee heb wat ik daarmee aan moet. Ik ben zo bang om opnieuw gekwetst en afgewezen te worden. Tijdens Tandava (meditatieve dans) werd het heel mooi duidelijk: het was ontzettend warm in de zaal en van binnen voelde ik me ijskoud. En zo voelt het altijd. Ik heb ontzettend veel lieve mensen om me heen, maar ik ga nooit echt een diepe verbinding aan. Met niemand. Ook met mijn ouders niet. Als ze echt dichtbij willen komen zorg ik er (onbewust) voor dat dat niet gebeurt. Vanuit schijnveiligheid. Als het niet goed met me gaat zorg ik dat ik alleen ben. Omdat ik van mezelf weet dat ik mij kan vertrouwen. Toen ik voor het jaarprogramma van 365 dagen succesvol vrienden opbelde om te vragen wat mijn meest vreselijke eigenschap was kreeg ik meerdere malen terug: ik weet niets te bedenken, behalve dat ik het zo jammer vind dat je uiteindelijk altijd weer uit contact gaat. AU. Dit weekend las ik het boek 'Liefdesbang' van Hannah Cuppen. Nog meer au :( En heel verhelderend.
Zo ook met mannen. Ik wordt nu kennelijk zichtbaar voor mannen, waar ik elke keer nog enorm van schrik als ik van wildvreemde mannen aandacht krijg op straat. Tuurlijk is dat stiekem best leuk, maar ik heb geen idee wat ik daarmee aan moet. Voordat een man maar een poging heeft gedaan om dichterbij te komen heb ik hem allang afgeserveerd zodat ik er ook niets mee hoef. Ik zie dat het een prachtig cadeau is dat ik dit nu zie en voel. Het raakt me enorm en het doet pijn. Ik besef hoe hardnekkig overlevingsmechanismen kunnen zijn. En dat ik er ook gewoon nog ben dankzij dit mechanisme.
Ik voel me raakbaar en kwetsbaar zonder mijn fysieke muur. Hoe fantastisch het ook is die -18 kilo, ik moet er ook aan wennen. Aan een heel nieuw lichaam waar ik me niet meer achter kan verschuilen. Aan zichtbaar zijn en liefde leren ontvangen en toelaten. Ook als het bedreigend voelt. En met dit mooie proces ga ik aan de slag. Wat soms wat meer aandacht naar binnen toe vraagt. Wat maakt dat ik soms even geen puf heb om allerlei acties neer te zetten en mensen over te halen om me te steunen. Omdat ik die aandacht even voor mezelf nodig heb. Want als er straks geen berg meer is om naartoe te leven, gaat mijn leven gewoon verder. En voor wie doe ik het dan? Ik hoop dat ik dan mijn motivatie kan vinden in de liefde voor mezelf...
.jpg)
