After Kili deel 3

En ja dan heb je de knoop doorgehakt...
Inmiddels lag iedereen in het kamp te slapen en ik besloot om lekker in een stoel van het uitzicht te genieten. Het gevolg van mijn keuze begon door te dringen en de tranen begonnen te stromen. Is dit niet te vroeg opgeven, zo kan ik toch niet thuiskomen zonder topfoto, heb ik het wel genoeg geprobeerd? Allerlei gedachten en verhalen. Maar mijn keuze was gemaakt en ik voelde me verdrietig opgelucht. Ik hoefde niet meer, wat een last viel er van me af. Op een gegeven moment kwam Thedy (ook een gids) bij me zitten en vroeg hoe het ging en waarom ik niet sliep. Ik vertelde het hem en al gauw hadden we een leuk gesprek. Het ging over van alles en hij wist me aardig op te vrolijken. 's Avonds heb ik met de groep samen gegeten en heb ik het aan iedereen verteld. Er was veel begrip en respect voor mijn keuze, echt heel fijn om te merken.
Ik heb de groep uitgezwaaid en geknuffeld. Het was prachtig om te zien, al die lichtjes die langzaam naar boven klommen, onder de heldere sterrenhemel en de volle maan. Opnieuw tranen. De laatste gids die naar boven ging, Habibou, bleef naast me staan en zei: weet je Michelle, die top van Kilimanjaro is hartstikke leuk maar het is niet het leven. Het leven is hier, waar jij nu staat. En dat is belangrijk. Waarna ik stil werd en dit binnen liet komen. En besefte dat ik opnieuw voor het leven had gekozen. Al snel daarna werd ik door de campmanager naar mijn tent begeleid waar ik huilend in slaap viel.

De volgende morgen was ik al vroeg op en kon ik genieten van een prachtige zonsopkomst. Ik dacht aan hoe het met de groep zou zijn, ik had het in mijn tent 's nachts al aardig koud gehad. Ik besloot om eens lekker te schrijven en te lezen en genoot ervan. Dat had ik de laatste dagen ook niet meer kunnen doen, omdat ik me niet kon concentreren. En al schrijvende voelde ik de enorm grote liefde voor mezelf. Vanuit ontspanning en mezelf niet meer hoeven te bewijzen. Dat ik weer kon genieten van alles in het moment. Dat was zo'n groot cadeau. Ik had prachtige gesprekken met mensen van de crew. Genoot van de zon, een kopje thee en van mezelf. Ik hoefde niet te presteren, dit was wat voor mij belangrijk was.
Uiteindelijk heb ik mijn uitgeputte groepsleden opgevangen die terug kwamen en was ik alleen maar blijer met mijn keuze. Omdat ik denk dat ik het niet had gered.
De rest van de reis ging het fysiek steeds beter, omdat we ook weer naar meer 'normale' hoogte gingen.



Wat me vooral bij blijft is het moment dat ik een tijdje dansend de berg op kon lopen. Ik zat er mentaal even doorheen, zette mijn Ipod op en kwam door de muziek in een heerlijk ritme. Mijn lijf begon te bewegen, mijn stem zachtjes mee te zingen en ik vond een fijn ritme om de berg op te lopen. Op dat moment voelde ik ultieme levensvreugde vanuit mijn tenen omhoog stromen. Gewoon happy in dat moment, genieten van mijn lichaam en ziel. Zo ook als de crew 's morgens voor ons zongen en dansden. Heerlijk om te zien en te voelen. Dat oerritme, die levensvreugde van samen creëren in het moment. Zelf ook een keer lekker meegedanst. Daar kon ik uren op lopen, maakte me zo vrolijk! Big smile!



De grootste les uit dit avontuur voor mij is dat ik mag genieten. En dat genieten voor gaat op presteren. Omdat ik daar het allergelukkigste van wordt. Dat ik van mezelf heb leren houden, dat ik goed ben zoals ik ben en niemand ook maar iets hoef te bewijzen. Dat ik mijn eigen top heb behaald en daar mag dansen en zingen. Daar waar het leven is. En dat is ook waar de komende tijd mijn focus op zal liggen. Ruimte maken voor mijn eigen creativiteit, ruimte om volop te dansen en te zingen. Ruimte voor plezier, genieten en de liefde. Afgelopen 13 jaar heb ik alleen maar geknokt en gevochten om op dit punt te komen. Omdat ik wist dat het kon. Ik wist allang dat ik sterk was en doorzettingsvermogen had. Daarvoor hoefde ik de top van de berg niet te halen.



Ik denk dat het ergste wat ik heb ervaren uit mijn jeugd, de emotionele mishandeling is. Klappen kom je wel weer te boven. Maar het onderdrukken van emoties, van je eigen levensvreugde en spontaniteit is vele malen erger. Dat je je mening niet mag laten horen. Dat maakt je dood van binnen. Alles in mij wil op dit moment zingen, dansen en uiten. Maar daar zomaar aan toegeven is nog best lastig, want tegelijkertijd gaan alle alarmbellen en stemmetjes af om dat vooral niet te doen. Omdat dat zolang onveilig is geweest. Je moest je schamen, wat zullen anderen wel niet denken, je kunt het toch niet, zing jij maar eens een toontje lager, wie denk je wel niet dat je bent, je moet hard werken, dit is tijdverspilling! Zomaar wat kreten uit de woordenstorm die regelmatig voorbij komt. Echter diep van binnen weet ik dat het mag. Vanuit zachtheid en rust, mezelf de kans geven om het toch te doen. Om te ervaren: wat ben ik toch een mooi wezen.... :)
Iets wat ik ook alle oorlogskinderen gun.

Ik wil via deze weg alvast iedereen bedanken voor alle steun en support die ik heb mogen ervaren. Het is onmeetbaar groot om te ontvangen, dank je wel! En speciale dank aan mijn buddy Pyta, de gidsen en mijn hele lieve KiliGroepsgenoten, die er altijd voor me waren en me enorm hebben ondersteund. Love you all!

After Kili deel 2

Na een weekje rustig aan begin in eindelijk weer te landen en te aarden. Ik merk dat mijn lichaam nog steeds vraagt om veel rust; slapen, lummeltijd en alles in een 'pole pole' tempo. En tijd om terug te kijken op dit avontuur. Wil je een mooi blog lezen van dag tot dag? Kijk dan op het blog van Sybren, hij geeft dat prachtig weer: https://sybzkilichallenge.wordpress.com/



De eerste 2 dagen ging het erg goed met lopen en klimmen. Ik heb genoten van de zon, de prachtige natuur en het fysiek in beweging zijn. Het ging me goed af. Op de eerste dag wel gelijk een blaar te pakken, maar na deze afgetaped te hebben, heb ik daarna geen blaar meer gezien. Ik heb zo genoten van mijn schoenen, wat zitten die toch lekker! Het slapen in een tent was in het begin wat onwennig en zo ook elke ochtend tas inpakken en 's avonds uitpakken. Ik, toch al niet zo geordend van mezelf, vond dat best een uitdaging. Maar aan het eind van de week maakt dat allemaal niet meer uit. Gewoon proppen :)




De derde dag echter gaat het mis. Na een aantal flinke stukken stijgen en dalen (boven de 4000 m.) komt er een enorme hoofdpijn opzetten. Ik probeer me er overheen te zetten, neem een pijnstiller. Maar het helpt niet en de pijn wordt steeds heftiger. Langzaam maar gestaag loop in door. Totdat ik de steken in mijn achterhoofd niet mee verdragen kan, het voelt alsof mijn hersenen elk moment uit elkaar zullen spatten. De druk die erop staat is niet te beschrijven. Ik merk dat mijn ik steeds minder mee krijg van mijn omgeving en er soms even niet meer helemaal bij ben. De verleiding om uit mijn lichaam te treden en te dissociëren is groot. Ik stop met lopen en ga zitten op een rots. Focus me op mijn ademhaling. Gelukkig komt daar al gauw mijn buddy Pyta, wie ik van tevoren heb ingelicht over mijn neiging tot dissociatie en die mij op een goede manier weet te helpen. Gelukkig mag ik op haar schouder even uithuilen, de emoties zitten hoog op dat moment. Zo fijn om het er gewoon te laten zijn. Uiteindelijk moet ik nog een klein stukje naar boven naar het kamp op Lava Tower om te kunnen lunchen. Stapje voor stapje lukt het. De hoofdpijn blijft, maar is even behapbaar. Na de lunch gaan we verder. Vanaf dat moment krijg ik een gids toegewezen: Mc Cloud. Alleen maar afdalen wordt me verteld, dan ga je je weer beter voelen! Nou was het maar zo'n feest... De hoofdpijn neemt bij het afdalen alleen maar toe en met elke stap die ik zet krijgt mijn hoofd een klap te verduren. Ik vind er echt geen lol aan. De omgeving is werkelijk prachtig maar ik kan er niet van genieten. Onderweg vraagt een andere gids mijn tas aan hem te geven om het minder zwaar te maken. Eigenwijs als ik ben vind ik dat ik dat zelf nog wel kan. Ik zie hem vol verbazing kijken... Later haalt Pyta me over om toch gewoon mijn tas af te geven. Toch wel fijn. Dankzij mijn gidsen en buddy bereik ik uiteindelijk het volgende kamp. Als ik terug kom staat de rest van de groep klaar om ons al juichend binnen te halen. Wat een fijn gevoel is dat :)



Ook de vierde en vijfde dag gaan op deze manier. Het stijgen gaat meestal nog wel, maar vooral het afdalen is een crime. Ik geniet van het beklimmen van de Barranco Wall. Heel langzaam, soms in de file, klimmen we over rotsen heen. Echt best wel hoog. Een aantal keren vraagt dat behoorlijk wat vertrouwen, wat gewoon in me blijkt te zitten. Ik geniet van mijn lichaam, dat dit het gewoon kan. Dat het op eigen kracht, vanuit de bovenbenen gewoon zomaar omhoog kan klimmen. Wauwie! En eenmaal boven is er een luid applaus (ja ik was weer als een van de laatsten boven hihi). Deze dagen blijft mijn persoonlijke gids bij me en dat geeft me een veilig en vertrouwd gevoel. We bouwen een band op en voelen elkaar steeds beter aan. Regelmatig zet hij me neer op een rots om op adem te komen en uit te rusten. Uit mezelf doe ik dat namelijk niet snel genoeg blijkt. De derde dag rol ik na de wandeling huilend mijn tent in en ben lange tijd tot niets meer in staat. Omdat de hoofdpijn steeds erger en ondragelijk wordt en ik ook last heb van mijn evenwicht en coördinatie besluit ik om medicatie voor hoogteziekte te nemen. Een aantal uit de groep doen dat al. De voors en tegens zijn evident maar op deze manier ga ik het niet langer volhouden.



Uiteindelijk werken de pillen niet en kom ik op dag 4 na 5 uur lopen opnieuw ziek aan in het laatste kamp voor de top. We zullen na de lunch gaan slapen en 's avonds om 11.00 vertrekken naar boven, om 8 uur te lopen naar de top en vervolgens weer 5 uur af te dalen. We zouden dan 1200 meter stijgen en ik was alweer behoorlijk ziek van de net gelopen 600 meter. Ik maak me zorgen en ik voel veel weerstand. Ik vraag aan de hoofdgids om advies, is het wel veilig om naar de top te gaan. Hij zegt me eerst te gaan slapen en het die avond te bekijken. Beroerd ga ik mijn tent in en spreek mijn twijfels uit naar mijn buddy Pyta. Die mij heel mooi spiegelt: volgens mij weet je zelf het antwoord al... En ja dat is zo. De weerstand om te gaan is groot, mijn lichaam kan niet meer en mijn ziel wil niet meer. De laatste dagen kan ik weinig meer genieten en echt contact met mijn groepsgenoten er ook niet echt meer, ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik ben vooral bezig met overleven en mezelf weer gereed maken voor de volgende wandeling om toch weer een kamp verder te komen. Ik voel mezelf steeds beroerder worden al liggend in mijn tent en besluit om eruit te gaan. En neem definitief het besluit: voor mij geen Uhuru Peak top.....

Lees in mijn 3e blog hoe het verder gaat....

After Kili deel 1

Tja en dan ben je terug... Wil iedereen mooie verhalen horen en foto's zien.
Wil je van alles vertellen maar heb je geen idee wat precies. Omdat je het niet uit kunt leggen.

Wat mijn gevoel is nu een paar dagen later? Dat ik in een ei wil kruipen en er de komende tijd even niet uit wil komen. Ik voel me ontaard. Alsof ik met een been nog in Afrika ben achtergebleven en tegelijkertijd het NU van me vraagt om hier te zijn en gewoon door te gaan met mijn leven in Nederland. En ik nog nauwelijks kan bevatten wat er precies is gebeurd. Alsof het een droom was die te snel voorbij is gegaan. Ik voel me wiebelig en wordt 's nachts nog regelmatig met hartkloppingen wakker denkend dat ik in een tent slaap in een tentenkamp op de berg. Ondertussen wacht me een behoorlijke to do lijst met alle dingen die ik nog moet doen waar ik niet aan toe ben gekomen omdat ik zo druk was voor de Kili. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik wil niet dat het dagelijkse leven gewoon weer doorgaat voordat ik alle indrukken heb kunnen verwerken. Het werken met de kinderen helpt, zij vragen me continue om aanwezig te zijn. Maar eenmaal thuis wil ik graag verdwijnen, zit ik uren verdwaasd voor me uit te staren. Mezelf afvragend of het allemaal echt is gebeurd en wat ik nu verder wil. Wetend dat er nog zoveel op me ligt te wachten. Voorlopig wil ik even niets.

Een uitgebreider blog zal later vast volgen, maar nu even niet. Daarom gewoon wat foto's. Om mezelf te laten zien dat het echt was.