Na een weekje rustig aan begin in eindelijk weer te landen en te aarden. Ik merk dat mijn lichaam nog steeds vraagt om veel rust; slapen, lummeltijd en alles in een 'pole pole' tempo. En tijd om terug te kijken op dit avontuur. Wil je een mooi blog lezen van dag tot dag? Kijk dan op het blog van Sybren, hij geeft dat prachtig weer: https://sybzkilichallenge.wordpress.com/
De eerste 2 dagen ging het erg goed met lopen en klimmen. Ik heb genoten van de zon, de prachtige natuur en het fysiek in beweging zijn. Het ging me goed af. Op de eerste dag wel gelijk een blaar te pakken, maar na deze afgetaped te hebben, heb ik daarna geen blaar meer gezien. Ik heb zo genoten van mijn schoenen, wat zitten die toch lekker! Het slapen in een tent was in het begin wat onwennig en zo ook elke ochtend tas inpakken en 's avonds uitpakken. Ik, toch al niet zo geordend van mezelf, vond dat best een uitdaging. Maar aan het eind van de week maakt dat allemaal niet meer uit. Gewoon proppen :)
De derde dag echter gaat het mis. Na een aantal flinke stukken stijgen en dalen (boven de 4000 m.) komt er een enorme hoofdpijn opzetten. Ik probeer me er overheen te zetten, neem een pijnstiller. Maar het helpt niet en de pijn wordt steeds heftiger. Langzaam maar gestaag loop in door. Totdat ik de steken in mijn achterhoofd niet mee verdragen kan, het voelt alsof mijn hersenen elk moment uit elkaar zullen spatten. De druk die erop staat is niet te beschrijven. Ik merk dat mijn ik steeds minder mee krijg van mijn omgeving en er soms even niet meer helemaal bij ben. De verleiding om uit mijn lichaam te treden en te dissociëren is groot. Ik stop met lopen en ga zitten op een rots. Focus me op mijn ademhaling. Gelukkig komt daar al gauw mijn buddy Pyta, wie ik van tevoren heb ingelicht over mijn neiging tot dissociatie en die mij op een goede manier weet te helpen. Gelukkig mag ik op haar schouder even uithuilen, de emoties zitten hoog op dat moment. Zo fijn om het er gewoon te laten zijn. Uiteindelijk moet ik nog een klein stukje naar boven naar het kamp op Lava Tower om te kunnen lunchen. Stapje voor stapje lukt het. De hoofdpijn blijft, maar is even behapbaar. Na de lunch gaan we verder. Vanaf dat moment krijg ik een gids toegewezen: Mc Cloud. Alleen maar afdalen wordt me verteld, dan ga je je weer beter voelen! Nou was het maar zo'n feest... De hoofdpijn neemt bij het afdalen alleen maar toe en met elke stap die ik zet krijgt mijn hoofd een klap te verduren. Ik vind er echt geen lol aan. De omgeving is werkelijk prachtig maar ik kan er niet van genieten. Onderweg vraagt een andere gids mijn tas aan hem te geven om het minder zwaar te maken. Eigenwijs als ik ben vind ik dat ik dat zelf nog wel kan. Ik zie hem vol verbazing kijken... Later haalt Pyta me over om toch gewoon mijn tas af te geven. Toch wel fijn. Dankzij mijn gidsen en buddy bereik ik uiteindelijk het volgende kamp. Als ik terug kom staat de rest van de groep klaar om ons al juichend binnen te halen. Wat een fijn gevoel is dat :)
Ook de vierde en vijfde dag gaan op deze manier. Het stijgen gaat meestal nog wel, maar vooral het afdalen is een crime. Ik geniet van het beklimmen van de Barranco Wall. Heel langzaam, soms in de file, klimmen we over rotsen heen. Echt best wel hoog. Een aantal keren vraagt dat behoorlijk wat vertrouwen, wat gewoon in me blijkt te zitten. Ik geniet van mijn lichaam, dat dit het gewoon kan. Dat het op eigen kracht, vanuit de bovenbenen gewoon zomaar omhoog kan klimmen. Wauwie! En eenmaal boven is er een luid applaus (ja ik was weer als een van de laatsten boven hihi). Deze dagen blijft mijn persoonlijke gids bij me en dat geeft me een veilig en vertrouwd gevoel. We bouwen een band op en voelen elkaar steeds beter aan. Regelmatig zet hij me neer op een rots om op adem te komen en uit te rusten. Uit mezelf doe ik dat namelijk niet snel genoeg blijkt. De derde dag rol ik na de wandeling huilend mijn tent in en ben lange tijd tot niets meer in staat. Omdat de hoofdpijn steeds erger en ondragelijk wordt en ik ook last heb van mijn evenwicht en coördinatie besluit ik om medicatie voor hoogteziekte te nemen. Een aantal uit de groep doen dat al. De voors en tegens zijn evident maar op deze manier ga ik het niet langer volhouden.
Uiteindelijk werken de pillen niet en kom ik op dag 4 na 5 uur lopen opnieuw ziek aan in het laatste kamp voor de top. We zullen na de lunch gaan slapen en 's avonds om 11.00 vertrekken naar boven, om 8 uur te lopen naar de top en vervolgens weer 5 uur af te dalen. We zouden dan 1200 meter stijgen en ik was alweer behoorlijk ziek van de net gelopen 600 meter. Ik maak me zorgen en ik voel veel weerstand. Ik vraag aan de hoofdgids om advies, is het wel veilig om naar de top te gaan. Hij zegt me eerst te gaan slapen en het die avond te bekijken. Beroerd ga ik mijn tent in en spreek mijn twijfels uit naar mijn buddy Pyta. Die mij heel mooi spiegelt: volgens mij weet je zelf het antwoord al... En ja dat is zo. De weerstand om te gaan is groot, mijn lichaam kan niet meer en mijn ziel wil niet meer. De laatste dagen kan ik weinig meer genieten en echt contact met mijn groepsgenoten er ook niet echt meer, ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik ben vooral bezig met overleven en mezelf weer gereed maken voor de volgende wandeling om toch weer een kamp verder te komen. Ik voel mezelf steeds beroerder worden al liggend in mijn tent en besluit om eruit te gaan. En neem definitief het besluit: voor mij geen Uhuru Peak top.....
Lees in mijn 3e blog hoe het verder gaat....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten