After Kili deel 3

En ja dan heb je de knoop doorgehakt...
Inmiddels lag iedereen in het kamp te slapen en ik besloot om lekker in een stoel van het uitzicht te genieten. Het gevolg van mijn keuze begon door te dringen en de tranen begonnen te stromen. Is dit niet te vroeg opgeven, zo kan ik toch niet thuiskomen zonder topfoto, heb ik het wel genoeg geprobeerd? Allerlei gedachten en verhalen. Maar mijn keuze was gemaakt en ik voelde me verdrietig opgelucht. Ik hoefde niet meer, wat een last viel er van me af. Op een gegeven moment kwam Thedy (ook een gids) bij me zitten en vroeg hoe het ging en waarom ik niet sliep. Ik vertelde het hem en al gauw hadden we een leuk gesprek. Het ging over van alles en hij wist me aardig op te vrolijken. 's Avonds heb ik met de groep samen gegeten en heb ik het aan iedereen verteld. Er was veel begrip en respect voor mijn keuze, echt heel fijn om te merken.
Ik heb de groep uitgezwaaid en geknuffeld. Het was prachtig om te zien, al die lichtjes die langzaam naar boven klommen, onder de heldere sterrenhemel en de volle maan. Opnieuw tranen. De laatste gids die naar boven ging, Habibou, bleef naast me staan en zei: weet je Michelle, die top van Kilimanjaro is hartstikke leuk maar het is niet het leven. Het leven is hier, waar jij nu staat. En dat is belangrijk. Waarna ik stil werd en dit binnen liet komen. En besefte dat ik opnieuw voor het leven had gekozen. Al snel daarna werd ik door de campmanager naar mijn tent begeleid waar ik huilend in slaap viel.

De volgende morgen was ik al vroeg op en kon ik genieten van een prachtige zonsopkomst. Ik dacht aan hoe het met de groep zou zijn, ik had het in mijn tent 's nachts al aardig koud gehad. Ik besloot om eens lekker te schrijven en te lezen en genoot ervan. Dat had ik de laatste dagen ook niet meer kunnen doen, omdat ik me niet kon concentreren. En al schrijvende voelde ik de enorm grote liefde voor mezelf. Vanuit ontspanning en mezelf niet meer hoeven te bewijzen. Dat ik weer kon genieten van alles in het moment. Dat was zo'n groot cadeau. Ik had prachtige gesprekken met mensen van de crew. Genoot van de zon, een kopje thee en van mezelf. Ik hoefde niet te presteren, dit was wat voor mij belangrijk was.
Uiteindelijk heb ik mijn uitgeputte groepsleden opgevangen die terug kwamen en was ik alleen maar blijer met mijn keuze. Omdat ik denk dat ik het niet had gered.
De rest van de reis ging het fysiek steeds beter, omdat we ook weer naar meer 'normale' hoogte gingen.



Wat me vooral bij blijft is het moment dat ik een tijdje dansend de berg op kon lopen. Ik zat er mentaal even doorheen, zette mijn Ipod op en kwam door de muziek in een heerlijk ritme. Mijn lijf begon te bewegen, mijn stem zachtjes mee te zingen en ik vond een fijn ritme om de berg op te lopen. Op dat moment voelde ik ultieme levensvreugde vanuit mijn tenen omhoog stromen. Gewoon happy in dat moment, genieten van mijn lichaam en ziel. Zo ook als de crew 's morgens voor ons zongen en dansden. Heerlijk om te zien en te voelen. Dat oerritme, die levensvreugde van samen creëren in het moment. Zelf ook een keer lekker meegedanst. Daar kon ik uren op lopen, maakte me zo vrolijk! Big smile!



De grootste les uit dit avontuur voor mij is dat ik mag genieten. En dat genieten voor gaat op presteren. Omdat ik daar het allergelukkigste van wordt. Dat ik van mezelf heb leren houden, dat ik goed ben zoals ik ben en niemand ook maar iets hoef te bewijzen. Dat ik mijn eigen top heb behaald en daar mag dansen en zingen. Daar waar het leven is. En dat is ook waar de komende tijd mijn focus op zal liggen. Ruimte maken voor mijn eigen creativiteit, ruimte om volop te dansen en te zingen. Ruimte voor plezier, genieten en de liefde. Afgelopen 13 jaar heb ik alleen maar geknokt en gevochten om op dit punt te komen. Omdat ik wist dat het kon. Ik wist allang dat ik sterk was en doorzettingsvermogen had. Daarvoor hoefde ik de top van de berg niet te halen.



Ik denk dat het ergste wat ik heb ervaren uit mijn jeugd, de emotionele mishandeling is. Klappen kom je wel weer te boven. Maar het onderdrukken van emoties, van je eigen levensvreugde en spontaniteit is vele malen erger. Dat je je mening niet mag laten horen. Dat maakt je dood van binnen. Alles in mij wil op dit moment zingen, dansen en uiten. Maar daar zomaar aan toegeven is nog best lastig, want tegelijkertijd gaan alle alarmbellen en stemmetjes af om dat vooral niet te doen. Omdat dat zolang onveilig is geweest. Je moest je schamen, wat zullen anderen wel niet denken, je kunt het toch niet, zing jij maar eens een toontje lager, wie denk je wel niet dat je bent, je moet hard werken, dit is tijdverspilling! Zomaar wat kreten uit de woordenstorm die regelmatig voorbij komt. Echter diep van binnen weet ik dat het mag. Vanuit zachtheid en rust, mezelf de kans geven om het toch te doen. Om te ervaren: wat ben ik toch een mooi wezen.... :)
Iets wat ik ook alle oorlogskinderen gun.

Ik wil via deze weg alvast iedereen bedanken voor alle steun en support die ik heb mogen ervaren. Het is onmeetbaar groot om te ontvangen, dank je wel! En speciale dank aan mijn buddy Pyta, de gidsen en mijn hele lieve KiliGroepsgenoten, die er altijd voor me waren en me enorm hebben ondersteund. Love you all!