Tja en dan ben je terug... Wil iedereen mooie verhalen horen en foto's zien.
Wil je van alles vertellen maar heb je geen idee wat precies. Omdat je het niet uit kunt leggen.
Wat mijn gevoel is nu een paar dagen later? Dat ik in een ei wil kruipen en er de komende tijd even niet uit wil komen. Ik voel me ontaard. Alsof ik met een been nog in Afrika ben achtergebleven en tegelijkertijd het NU van me vraagt om hier te zijn en gewoon door te gaan met mijn leven in Nederland. En ik nog nauwelijks kan bevatten wat er precies is gebeurd. Alsof het een droom was die te snel voorbij is gegaan. Ik voel me wiebelig en wordt 's nachts nog regelmatig met hartkloppingen wakker denkend dat ik in een tent slaap in een tentenkamp op de berg. Ondertussen wacht me een behoorlijke to do lijst met alle dingen die ik nog moet doen waar ik niet aan toe ben gekomen omdat ik zo druk was voor de Kili. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik wil niet dat het dagelijkse leven gewoon weer doorgaat voordat ik alle indrukken heb kunnen verwerken. Het werken met de kinderen helpt, zij vragen me continue om aanwezig te zijn. Maar eenmaal thuis wil ik graag verdwijnen, zit ik uren verdwaasd voor me uit te staren. Mezelf afvragend of het allemaal echt is gebeurd en wat ik nu verder wil. Wetend dat er nog zoveel op me ligt te wachten. Voorlopig wil ik even niets.
Een uitgebreider blog zal later vast volgen, maar nu even niet. Daarom gewoon wat foto's. Om mezelf te laten zien dat het echt was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten